خواندی مرا مدینه...
حاشیه نویسی یک زائر ایرانی
ايراني‌ها مي‌آيند، با گام‌هاي استوار و شتاب‌ناك و هيجان‌زده. صف طولاني ماموران ضدشورش، چراغ‌هاي زردرنگ ماشين‌هاي پليس و زائران حيرت‌زده كشورهاي جهان كه نمي‌دانند چه واقعه‌اي در حال رخ دادن است.
مرد پاكستاني جلوي يك ايراني را مي‌گيرد و دست‌هايش را به نشانه دعا بالا مي‌برد و سرش را استفهامي تكان مي‌دهد؛ پاسخ «كميل» است، لبخند مي‌زند و دور مي‌شود. و اين اتفاق بار‌ها و بار‌ها ميان ايراني‌ها كه خلاف جهت همه زائران رو به حرم مي‌روند، تكرار مي‌شود.
گاهي مقابل گيت‌هاي بازرسي ازدحام مي‌شود؛ يك گيت در جنوب حرم و دومي شمال. لابه‌لاي جمعيت مردماني غيرايراني قصد عبور دارند، يك مامور سعودي لهجه‌ها و لباس‌ها را كنترل مي‌كند.
همياران داوطلب صف كشيده‌اند تا حاجيان به شكلي مرتب به بين‌الحرمين هدايت شود؛ ضلع غربي قبرستان شريف بقيع كه يك طرفش به صحن جنوب‌شرقي حرم مطهر نبوي متصل است. همه درهاي اين‌سو حرم بسته شده و تا مسافتي دور‌تر، زائران ديگر كشور‌ها اجازه تردد از داخل صحن را ندارند.
دوربين‌هاي مداربسته، ماموران بيسيم به دست و دوربين‌هاي متعدد فيلم‌برداري و عكس‌برداري كشور ميزبان همه‌چيز را ضبط مي‌كند. در فواصل كوتاه ماموران صوت ايراني ايستاده‌اند و مي‌له بلندگو‌ها را به دست گرفته‌اند؛ اين رشته اتصال ۱۵ هزار ايراني‌اي است كه به اولين دعاي كميل مدينه‌منوره در حج ۹۳ دعوت شده‌اند.
***
عقربه ساعت ۲۱ و سي را نشان مي‌دهد؛ مهدي قربانعلي مجري فارسي است و محكم و كوبنده، هم‌چنان كه پيش و پس خطبه‌هاي نماز جمعه تهران سخن مي‌گويد، آغاز برنامه را اعلام مي‌كند. بلافاصله صداي ناصر سوداني نماينده نام‌آشناي اهوازي‌ها در مجلس شوراي اسلامي مي‌آيد كه او نيز به عربي فصيح خوش‌آمد گفته و از شروع قرائت دعاي «كميل بن زياد» خبر مي‌دهد.
اين‌ها در كناره جايگاه نشسته‌اند، لابه‌لاي دستگاه‌هاي ضبط و پخش و صوت و سيم‌ها. جايگاهي كه از چند پتوي انداخته‌شده روي زمين و يك سكوي كوچك يك در دو متري به ارتفاع سي سانتي‌م‌تر تشكيل شده و جلوي درب شانزده حرم و پايين ورودي به قبرستان بي‌چراغ مدينه است.
روي سكو جاي نشستن سه مداح برنامه است و پيش از همه آن‌ها، قرائت زيباي استاد سعيد طوسي؛ سپس حاج حميد رمضان‌پور به مناجات‌خواني مي‌پردازد و زمزمه‌اش را به «الهي العفو» ختم مي‌كند. راس ۲۱ و ۴۶ دقيقه و بدون لحظه‌اي وقفه، حاج محمدرضا غلامرضازاده، كميل‌خواني را شروع مي‌كند و به فراز بي‌تكرار «الهي و ربي من لي غيرك» كه مي‌رسد، بغض خودش و جمعيت مي‌تركد. و بعد از او، حاج عباس حيدرزاده با «خواندي مرا مدينه...» آغاز مي‌كند و مراثي به حضرت زينب (سلام‌الله‌عليه) مي‌رساند و حضور جانسوز او در مدينه، بدون حضرت حسين (عليه‌السلام). بدون نواي سينه‌زني، محزونانه، سنگين و آهنگين.
***
ميكروفن كوچكي را مقابل سرپرست حجاج ايراني قرار داده‌اند؛ جايي كه حجت‌الاسلام‌والمسلمين سيدعلي قاضي‌عسكر ميان حسين صادقي سفير ايران در عربستان و سعيد اوحدي رئيس آزاده سازمان حج و زيارت و جمع زيادي از چهره‌هاي سر‌شناس مذهبي و فرهنگي نشسته است. اكنون نوبت دعاخواني انتهايي مراسم است.
سه دقيقه تا ۲۲ و سي دقيقه باقي‌مانده و اميرالحاج ايراني، دعا‌ها را مي‌خواند؛ پيش از همه درخواست از مردم براي قرائت «امن يجيب...» و شفاي كامل رهبر معظم انقلاب، جانبازان و برآورده‌شدن حاجات. صداي الهي آمين برخي زوار تا ده‌ها متر آن‌طرف‌تر هم شنيده مي‌شود. نماينده ولي‌فقيه در امور حج و زيارت برمي‌خيزد، مردم به سمت جايگاه مي‌آيند و مجريان فارسي و عربي پايان برنامه را اعلام مي‌كنند.