از احیای ایرانی‌ها در خیمه‌گاه تا عزاداری کم‌سابقه در حائر حسینی

به گزارش خبرنگار پايگاه اطلاع رساني حج، هر مناسبتي كه در تقويم ايام مذهبي ديده مي‌شود، انگار يك پيوست ثابت و دائمي دارد كه آن زيارت حضرت حسين ابن علي (عليه السلام) است. فطر، قربان، عرفه، نيمه شعبان و ... حالا وقتي مفاتيح الجنان حاج عباس قمي را باز مي‌كني و به اعمال شب‌هاي قدر مي‌رسي بازهم تاكيد بر زيارت ارباب را مي‌بيني. نمي‌گويد شب شهادت اميرالمومنين در مسجد كوفه يا حتي در نجف و در آستان علوي باش، فقط مي‌گويد: «حسين(ع)». كشتي نجات امت در صحراي كربلا پهلو گرفته و انگار خدا دنبال بهانه است تا فقط به بهانه حسينش، همه زائران و پناه آورندگان به آستانش را بيامرزد.
دومين شب از شب‌هاي قدر هم گذشت. ديشب در آستان حسيني غوغا بود. هزاران هزار ايراني خودشان را به كربلا رسانده‌اند تا خدا تقدير يك ساله‌شان را در جوار ارباب رقم بزند. همه به امام پناه آورده‌اند.
مراسم احياي متمركز زائران ايراني شب گذشته در خيمه‌گاه حسيني برگزار شد. بيش از دوهزار ايراني خودشان را به خيمه‌هاي اباعبدالله رساندند تا در قدمگاه زينب كبري،كلثوم و علي اكبر مناجات بخوانند و قرآن بر سر بگيرند.
اينجا همان جايي است كه دختران كوچك و تشنه دوان دوان آمدند و از عمويشان، آب طلب كردند. خيمه‌گاه حسيني همان جايي است كه اضطراب زينب كبري (سلام الله عليها) را ديده و گريه‌هاي ليلا را شنيده است. حالا خبري از گهواره علي اصغر هم نيست، حراميان هرچه بود غارت كردند. خيمه‌گاه يعني محل اميد و اضطراب. اميد تا وقتي جاري است كه حسين (عليه السلام) و برادرش عباس (عليه السلام) در برابر چشم همه ايستاده‌اند؛ اما بعد از آن‌ها سهم تمام كاروان اضطراب است. اينجا محل اضطرار عقيله بني هاشم زينب كبري (سلام الله عليها) است.
حالا شيعيان علي (عليه السلام) در خيمه گاه جديدي كه با عشق شان بنا كردند، دور هم جمع شدند و جوشن كبير مي‌خوانند. آنها دوباره خيمه‌ها را برپا كرده‌اند. مگر مي‌شود عمود خيمه عباس روي زمين بماند؟ تصاوير شهداي مدافع حرم در اطراف حرم ديده مي‌شود. تصاوير اين شهدا يك پيام دارد و آن اينست كه تا شيربچه‌هاي حيدر كرار در زمين مسلمين نفس مي‌كشند، ديگر نه بدني به قتلگاه مي‌رود و نه آتشي به خيمه‌گاه.
قرآن‌ها به سر گرفته و مراسم تمام شد، همه راهي حرم امام حسين (عليه السلام) مي‌شوند. شب قدر را بايد بيدار بود تا مبادا فيضي الهي از ظرف تقدير انسان كم شود. حالا نزديك سحر روز بيست و يكم ماه مبارك است كه همه به حائر حسيني پناه آورده‌ و ندبه مي‌كنند. خادم حرم امام حسين روي پله كوتاهي مقابل قبه حضرت ايستاده و اطراف حرم را خلوت مي‌كند. او مي‌داند كه تا دقايقي ديگر قرار است چه اتفاقي بيفتد.
ده دقيقه تا اذان صبح باقي مانده كه درهاي تشرف به اطراف ضريح منور بسته مي‌شود. داخل حرم آنقدر خلوت شده است كه براحتي مي‌شود دوركعت نماز زيارت را در فاصله دو متري از بالاي سر حضرت اقامه كرد.
نماز جماعت صحن كه تمام مي‌شود، درها هم باز مي‌شوند. صدايي از دور مي‌‎آيد كه مفهوم نيست. انگار جماعتي با هم همخواني مي‌كنند. از باب قبله وارد محوطه ضريح مي‌شوند. شيعيان دسته دسته بر سر و سينه مي‌زنند و همه با هم يك بند را همخواني مي‌كنند: «عظم الله اجرك سيدي بمصاب اميرالمومنين». جمعيت بيشتر و فشرده‌تر مي‌شود. دست‌ها محكم‌تر بر سر و سينه فرو مي‌آيد و ناگهان شعار عوض مي‌شود: «تهدّمت والله اركان الهدي». كربلا يك صدا فرياد «تهّدمت» سر مي‌دهد، انگار زمين هم مي‌لرزد. خادمي كه كنار قبه ايستاده بود هيچ كاري نمي‌توانست بكند، اشك مي‌ريخت و همراه دسته بزرگ عزاداران نوحه سر مي‌داد.