همدلی و همراهی

همسفريعني همراه در سفر زندگي بودن . زندگي انسانها دفتري است سرشار از خاطره هاي خوب و بد. در شادي‌ها، غصه‌ها، رنج‌ها و راحتي‌ها، برخورداري‌ها و محروميت‌ها با ديگران همدل و همراه بودن و با آنان كنار آمدن و شريك راهشان شدن.
گاهي يكي از همراهان بيمار مي‌شود، يا آسيب مي‌بيند، يا دچار مشكل مي‌شود. همسفران بي‌خيال، راه خود را مي‌روند و به كار خود مي‌رسند.
اما همدلان همسفر، با رفيق راهشان همدردي مي‌كنند و براي حل مشكل او، همكاري.
روزي امام صادق (ع) به يكي از اصحابش كه نسبت به همسفرش در سفر به مدينه، بي‌خيالي از خود نشان داده بود، فرمود: آيا نمي‌داني كه اگر كسي چهل گام با مؤمني همسفر شود، خداوند در روز قيامت درباره او از وي سوال مي‌كند؟ (بحارالانوار 73/275)
معناي اين سخن آن است كه همسفري، ايجاد حق مي‌كند و مراعات اين حقوق، توصيه دين ماست.
درحديث ديگري امام صادق (ع) فرمود: حق المسافران يقيم عليه اخوانه اذا مرض ثلاثا، حق مسافر(برگردن مسافران) آن است كه اگربيمارشد، برادران ديني او تا سه روز در كنار او باشند.
ادب مسافرت اقتضا مي‌كند كه همسفر بيمار را به حال خود رها نكنند و دنبال كار خود يا ادامه راه خويش نروند. دلجويي از او را وظيفه خود بدانند و تا خوب شدن او و پيوستن به ياران همسفر، از مراقبت و همكاري و مداواي وي غفلت نكنند. كسالت يك همراه او را از رفتن به حرم و نماز و زيارت باز مي‌دارد. اينكه ديگران مي‌روند و او مي‌ماند، برايش غصه‌آور است.
اگرهمراهان، همراهي را به كمال برسانند و رنج و سختي بردن او را به حرم و زيارت بپذيرند، هم ثواب برده‌اند و همدلي را به دست آورده‌اند.
و مگر آيين جوانمردي و شرط برادري و رفاقت، جز اين‌هاست؟
و مگر اندوختن ذخيره عمل صالح براي آخرت، جز از رهگذر چنين رفتاري فراهم مي‌آيد؟ در مسافرت، همدلي با همراهان را از ياد نبريم.