دومین روز محرم امام حسین وارد سرزمین موعود خود شد
شیخ صدوق می گوید: امیرالمؤمنین پس از بازگشت از صفین در کربلا نماز صبح را خواند، سپس مقداری از خاک آن زمین را برداشت و بویید و به جای تعقیب نماز فرمود: شگفتا از تو ای خاک، قومی از تو بیرون می آیند که در قیامت بی حساب وارد محشر می شوند.
به گزارش خبرنگار اعزامي پايگاه اطلاع رساني حج از كربلاي معلي، ورود حضرت حسين(ع) به كربلا روز پنج شنبه دوم محرم، سال شصت و يك هجري بود. ارزش سرزمين و خاك كربلا در بخشي از روايات آمده. كتاب امالي شيخ صدوق مي گويد: اميرالمؤمنين پس از بازگشت از صفين در كربلا پياده شد، نماز صبح را آن جا خواند، سپس مقداري از خاك آن زمين را برداشت و بوييد و به جاي تعقيب نماز گفت: ( واهاً لَكَ أيُّتُها التُّربَة لَيُحشَرَنَّ مِنكَ أقوامٍ يَدخُلونَ الجَنَةَ بِغَير حِساب) شگفتا از تو اي خاك، قومي از تو بيرون مي آيند كه در قيامت بي حساب وارد محشر مي شوند.
در كتاب خدايج راوندي آمده است: علي(ع) به كربلا گذر كرد، اشاره به زمين نمودند، فرمود: (مَناخُرُ مَسارِعُ عُشاقٍ شُهَداءٌ لايَبِقُهُم كانَ قَبلَهُم وَ لا يَلحَقُهُم مَن بَعدَه) خوابگاهي است از آن پيشي ندارند، و آيندگان در شخصيت و عظمت به آنان نمي رسند. امام زمان(ع) در نامه اي كه دربارۀ زيارت امام حسين(ع) به سوي قاسم ابن علاء همداني فرستاد، اين نكته را در آن زيارت اشاره كردند: (وَ شِفاءُ في تُربَتِه) قاسم ابن علاء، خدا درمان درد را در خاك او قرار داد. در روايات آمده كه سجده بر تربت حضرت حسين به ارزش نماز اضافه مي كند و عيوب معنوي نماز را مي پوشاند. كتاب السِبتَين جلد اول صفحۀ دويست و نود و يك، از امام باقر نقل مي كند كه دربارۀ زمين كربلا فرمودند: (هِيَ أكرَمُ أرضِ اللهِ عَلَيه) زمين كربلا با ارزش ترين زمين نزد خداست.
ابومخنف صاحب تاريخ معروف به نقل معال السبتين جلد يك صفحۀ دويست و نود و دو، مي گويد: چون به زمين كربلا رسيدند، اسب امام از حركت بازماند. هر چه كرد به حركت نيامد، فرمود اسب ديگري را آوردند، تا هفت اسب را عوض كرد، اما هيچ كدام حركت نكردند. امام فرمودند: نام اين زمين چيست؟ عرض كردند: غاضريه. فرمود: غير از اين نام ديگري ندارد؟ گفتند: نينوا. فرمود: چه نام ديگري دارد؟ گفتند: شاطع الفرات. فرمود: غير از اين اسامي اسم ديگري دارد؟ گفتند: كربلا. آهي كشيد و فرمود: (أرضُ كربٍ وَ بَلا) سپس فرمودند: پياده شويد، از اين زمين كوچ نكنيد، (فَهاهُنا وَ الله مُناخِعُ رُكابِنا) به خدا قسم اين جا محل پياده شدن سواران ماست. (وَ ها هُنا وَ اله سَفكَ دِماعِنا) به خدا قسم اين جا محل ريخته شدن خون ماست. (وَ ها هُنا وَ اللهِ هَتكُ حَريمِنا) به خدا قسم اين جا محل دريده شدن پردۀ حرمت ماست. (وَ ها هُنا وَ اللهِ قَتلَ رِجالِنا) به خدا قسم اين جا محل كشته شدن مردان ما و ذبح شدن اطفال ماست. و اين جاست كه قبور ما را در آينده زيارت مي كنند. (وَ بِهذِهِ التُربَة وَعَدَني رَسولُ الله وَ لا خُلفَ لِقولِه) اين جا همان جايي است كه پيغمبر جدّم، به من خبر داد و تخلفي در گفتۀ پيغمبر نيست.
سيد ابن طاووس كه مورد اطمينان همه ي بزرگان دين است، در كتاب شريف لهوف كه نام ديگر اين كتاب ملهوف است، در صفحۀ صد و سي و نه به بعد مي گويد: وقتي حضرت پياده شدند، روي زمين نشستند و اين اشعار معروف را: (يا دَهر اُفٍ لَكَ مِه خَليلي) را خواند، كه مضمون اشعار اين بود: اُف بر تو اي روزگار با اين دوستي ات، چه قدر در گاه و بي گاه مردمي را در راه مطالبۀ حق مشروع خودشان كشته شدند، مرگ خيلي نزديك است و هر جانداري اين راه را طي مي كند و به سوي خدا مي رود.
سيد ابن طاووس مي فرمايد: وقتي زينب كبري اين اشعار را شنيد، گفت: برادر! اين سخن كسي است كه يقين به كشته شدن خودش دارد. فرمودند: آري خواهر، همين طور است. زينب كبري فرياد زد، ناله زد، به شدت گريه كرد و گفت برادرم خبر مرگ خودش را دارد مي دهد. سپس گفت: اي برادرم و اين نور چشمم، اين وديعۀ پيشينيان و جمال و زيبايي پيشينيان، كاش مرگ مرا نابود كرده بود و زندگي را از من گرفته بود و امروز را نمي ديدم.
سيد ابن طاووس مي گويد: زنان حرم با شنيدن نالۀ زينب كبري گريه كردند، به صورت لطمه زدند، گريبان چاك كردند، و امّ كلثوم فرياد برداشت: (وا مُحمَّدا، وا عَليّا، وا اُمّا، وا فاطِمَتا، وا حَسَنا، وا حُسينا).
حجت الاسلام و المسلمين ابراهيم بهاري