چرا شهدا به مقام حضرت ابوالفضل(ع) غبطه می‌خورند؟
چهارمین روز از ماه شعبان بود که نوای نوزادی آسمانی در خانه علی بن ابیطالب(ع) پیچید، نوزادی که بعدها علمدار دشت کربلا شد و مایه افتخار شهدا.
پايگاه اطلاع رساني حج: چند سالي از شهادت صديقه طاهره(س) مي گذشت كه حضرت امير(س) از برادرشان عقيل كه اصل و نسب قبايل را مي شناخت خواستند كه زني پاكدامن و شجاع برايشان خواستگاري كند و او نيز فاطمه كلابيه را كه داراي همين خصوصيات بود برايشان خواستگاري كرد و اين ازدواج سر گرفت.
او از همان بدو ورود از حضرت خواست تا او را فاطمه صدا نكنند تا مبادا اين موضوع باعث ناراحتي فرزندان حضرت زهرا(س) شود.
اين بانو چهار پسر به دنيا آورد و به ام البنين شهرت يافت و اولين پسر خود را كه عباس بن علي(ع) است در سال 26 قمري به دنيا آورد. كه هر چهار فرزند او در راه نهضت خونين عاشورا به شهادت رسيدند.
حضرت عباس(ع) در دامان مادري رشد و پرورش يافت كه آن هنگام كه خبر شهادت فرزندانش را آوردند، پرسيد از حسينم چه خبر داريد و چون خبر شهادت امام(ع) را شنيد گفت اكنون رگ هاي قلبم گسسته شد، اولادم و هر چه زير اين آسمان كبود است فداي حسينم.
نه تنها مادر اينگونه مودب و شجاع بود كه او در دامان انسان كاملي همچون پدرش رشد يافت و بزرگ شد و فنون معرفت، ايمان، كمال و بزرگي را در خود نهادينه كرد تا جايي كه اميرالمومنين علي (ع) درباره تكامل فرزندشان مي فرمايند: ان ولدى العباس زق العلم زقا; همانا فرزندم عباس در كودكى علم آموخت و به سان نوزاد كبوتر، كه از مادرش آب و غذا مى‌گيرد، از من معارف فرا گرفت.
او برادراني همچون امام حسن(ع) و امام حسين(ع) را داشت و از همنشيني با اين بزرگواران نيز بهره هاي فراوان برد و اين بستر مناسبي شد تا او انساني بصير بار بيايد و پرورش يابد.
حضرت امير(س) وقتي به قامت رشيد او مي نگريست از چشمانش اشك جاري مي شد و وقتي همسر علت اين اشك ها را مي پرسيد حضرت مي فرمودند روزي دستان عباسم در راه مكتب حسينم قطع مي شود و به جاي آن خداي متعال دو بال به او خواهد داد تا مانند عمويش جعفر در بهشت به پرواز در آيد.
با اينكه او به هنگام شهادت پدر، 14 سال و 47 روز داشت اما هميشه همراه پدر بود و از هيچ تلاشي براي ياريش كوتاهي نمي كرد تا جايي كه در جنگ صفين با اينكه نوجواني 12 ساله بود اما حماسه آفرين بود.
جايگاه حضرت ابوفاضل(س) در نزد ائمه معصومين(ع)
نگاهي كوتاه به سخنان آن بزرگواران جايگاه آن حضرت را نزد آنان تعيين مي كند:
هنگامي كه دشمن در شب عاشورا مقابل كاروان امام (ع) ايستاد و شروع به داد و فرياد كرد، امام(ع) رو به برادر كردند و فرمودند: عباسم برادرم، جانم به فدايت، سوار مركب شو و نزد اين قوم برو و از ايشان بپرس به چه منظور آمده اند و چه مي خواهند.
با انديشه در اين درخواست امام به دو نكته پي مي بريم يكي آنكه امام مي فرمايند فدايت شوم كه اين نشان از جايگاه عظيم ايشان دارد چرا كه امام (ع) دور از تعارفات و العياذ بالله سخن بيهوده است و ديگر اينكه ايشان حضرت عباس(ع) را به عنوان نماينده خود به اردوگاه دشمن مي فرستند.
يا آن زمان كه در روز عاشورا پيكر مطهرشان بر روي زمين افتاده بود، امام فرمودند: الان انكسر ظهري و قلت حياتي كه اين جمله بيانگر جايگاه آن حضرت نزد امام(ع) است.
در زيارتنامه اي حضرت ولي عصر(عج) براي شهداي كربلا ايراد فرموده اند نيز عموي بزرگوارشان را اينگونه مورد خطاب قرار مي دهند: السلام علي ابي الفضل العباس بن اميرالمومنين المواسي اخاه بنفسه، الاخذ لغده من امسه، الفادي له،الوافي الساعي اليه بمائه، المقطوعه يداه لعن الله قاتله يزيد بن الرقاد الجهني و حكيم بن طفيل الطائي.
يا امام سجاد(ع) با اشك فرمودند: هيچ روزي بر رسول خدا (ص) سخت تر از روز جنگ احد نبود، زيرا در آن روز عموي پيامبر(ص)، حمزه بن عبدالمطلب كشته شد و بعد از آن روز بر پيامبر(ص) هيچ روزي سخت تر از روز جنگ موته نبود، زيرا در آن روز پسر عموي پيامبر(ص) جعفر بن ابي طالب كشته شد. سپس امام زين العابدين (ع) فرمودند: هيچ روزي همچون روز مصيبت پدرم نيست كه 30 هزار تن در مقابل ايشان ايستادند و مي پنداشتند، كه از امت اسلام هستند و هر يك از آنها مي خواستند از طريق ريختن خون پدرم به نزد پروردگار روند.
آنگاه امام سجاد(ع) فرمودند: خداوند حضرت عباس (ع) را رحمت كند كه بحق ايثار كرد و امتحان شد و جان خود را فداي برادرش كرد تا آنكه دو دستش قطع شد. لذا خداوند عزوجل در عوض، دو بال به او عطا كرد تا همراه ملائكه در بهشت پرواز كند، همان طور كه به جعفر بن ابي طالب (ع) هم دو بال عطا فرمود و به تحقيق، حضرت عباس (ع) نزد پروردگار مقام و منزلتي دارد كه روز قيامت همه شهدا به آن مقام و منزلت غبطه مي خورند.
جايگاه ويژه حضرت عباس(ع) در ميان شهدا
شايد اين سوال مطرح شود كه ديگر شهداي كربلا و از صدر اسلام تا كنون نيز از جان خود گذشته اند پس چه موضوعي حضرت ابوفاضل(ع) را از ديگر شهدا متمايز مي كند؟
بايد به اين سوال اينگونه پاسخ داد كه معرفتي كه ايشان در اطاعت از امام خويش داشت، بالاتر و كاملتر بود و بر اساس ديدگاه اسلام و مكتب اهل بيت عليهم السلام، آنچه كه اعمال انسان ها را از ديگران متمايز مي كند و به آن ارزشي متفاوت مي دهد، بينش و بصيرت است چنانكه رسول خدا(ص) در مورد ضربه حضرت امير(س) در روز خندق مي فرمايند: ضربه علي يوم الخندق افضل من عباده الثقلين.
القاب ابوفاضل(ع)
1. قمر بنى‌هاشم: به دليل بهره مندى بسيار حضرت عباس(ع) از جمال و جلال و سيماى سپيد و زيبا و سيرت سبز و نورانى، به اين لقب شهرت داشتند.
2. باب الحوائج: كريمى از دودمان كريمان كه چون حاجتمندى سوى او روى كند، خواسته هايش را برآورده مى‌كند.
3. طيار: بيانگر مقام و عظمت حضرت عباس(ع) در فضاى عالم قدس و بهشت جاودان است.
4. الشهيد: شهادت كه نشان نمايان ابوالفضل(ع) است و در چهره حيات او درخشندگى بسيار دارد، زمينه ساز اين لقب است.
5.سقا: دلاورى حضرت در صحنه هاى حيرت آور آب‌رسانى به تشنگان، سبب اين لقب شد.
6. عبد صالح: لقبى كه حضرت صادق(ع) در زيارت عموى گرانقدرش بدان اشاره دارد:
السلام عليك ايها العبد الصالح: سلام بر تو اى بنده صالح خدا.
7. سپه سالار: صاحب لوا يا سپه سالار لقب بزرگترين شخصيت نظامى است و عباس(ع) در روز عاشورا اين لقب را از آن خود كرد.
8. پرچمدار و علمدار: يادآور دلاورى و حفظ لشكر در برابر دشمن است. علمدارى عباس(ع) اين لقب را برايش به ارمغان آورد.
القاب ديگري نيز مانند ابوقربه (صاحب مشك)، عميد (ياور دين خدا)، سفير (نماينده حجت خدا)، صابر (شكيبا)، محتسب (به حساب خدا گذارنده تلاشها)، مواسى (جانباز و مدافع حق)، مستعجل (تلاشگرى مهربان در برآوردن حاجات ديگران) و ... نيز براي آن حضرت بيان شده است.
برگرفته از مطلبي نقل شده در سايت تبيان.